Nel Wezel-Laan Bergen 1928 – 2022 Alkmaar

In de Beemster was Nel lid van de Plattelandsvrouwen en zag dat er kniples werd gegeven. Ze schreef zich in en kreeg les van To van Waning. Nel verwachtte les in patroonknippen, maar kreeg les in papierknippen. Ze vond het direct geweldig. Al snel ging ze zelf lesgeven. Aan de Plattelandsvrouwen, bij het Nivon in Heiloo en bij andere instellingen. Het was de missie van Nel om het ambacht van papierknipkunst over te dragen, ze wilde dat het ambacht bleef bestaan en gaf dat heel graag door.
Ze droeg de volkskunst een zeer warm hart toe. Dat kwam onder meer tot uiting in de voorbeelden die ze aandroeg in haar lessen: broodplanken, haardschermen, uleborden, geboortelepels en zo meer. Symboliek was een belangrijk thema in haar knipwerken.

zie bij Van der Grient-Wilken, Johanna Bernarda

Marie Wieten-Gillot, 1935-1998 Texel.
Marie gaf les in creativiteit en handenarbeid. Nel Wezel liet de vonk overslaan voor het knippen en Marie nam van haar Texelse kring de leiding over. Zij was voor velen de knipmoeder met haar rake gezegden en wijsheden. Haar gedichtjes en ideeën (bijvoorbeeld knipbare achternamen op Texel) waren inspirerend.

Marie Wieten geknipt door Sille van den Broek, 1995

Enie Wesseldijk, Den Haag 1921– 1995 Nijmegen.
In 1978 kwam Enie bij Joke Verhave op kniples en werd lid van het eerste uur van de Vereniging voor Papierknipkunst. Ze werkte meest vrij en gebruikte graag gekleurd papier, waarmee ze een verhaal verbeeldde. Het vignet van de knipkring Nijmegen is door haar gemaakt. Ze schreef ook bijdragen voor de Knip-Pers, o.a. over geknipte en beschreven Goettelbriefe (hartenbrieven) in de Elzas. Als domineesvrouw wist ze heel gemakkelijk het ijs te breken op een knipperscontactdag: “Heeft u een lange reis moeten maken om hier te komen?”

Enie was getrouwd met ds. Willem P.J. Wesseldijk

Freerk van der Wal, Oudega 1946-2014 Appelscha

Freerk heeft de schaar overgenomen van zijn vader Hendrik en hij werkte in vrijwel dezelfde stijl, al vanaf dat hij een jongetje was. Het echte knippen is begonnen toen hij 35 was, sinds 1980‘, Heit hield er mee op en verwees bij een verzoek om ergens te knippen naar zijn zoon. Freerk maakte nooit een tekening: “het ontwerp dat ik uitknip zit in mijn hoofd”. Hij knipte met een doodgewone huishoudschaar, waarvan hij de punten geslepen had. Daarbij gebruikte hij stevig zwart of wit papier. “Met een kleine schaar kan ik niet werken omdat ik grote handen heb. Er gaat bijna nooit wat fout. Ik knip eerst de moeilijke delen uit het papier, daarna kan er bijna niets meer misgaan. Het komt zelden voor dat ik opnieuw moet knippen”. Freek heeft er nooit over gedacht om van zijn hobby zijn beroep te maken. “Ik ben grondwerker en soms straatmaker. Dat werk vind ik leuker dan kunstknippen. Knippen doe ik alleen als ik er zin in heb” Net als zijn heit, had hij grove handen gekregen door het grondwerk, maar toch kwamen de “printsjes” achter elkaar tussen zijn vingers uit ritselen. Ook hij werd in zijn woonplaats Frieschepalen de “Printsjeknipper” genoemd en het gezellige kletsen had hij van geen vreemde. Het zit er in: ”Kinst it of kinst it net’ en ‘knippen is een vaardigheid die men maar tot op zekere hoogte kan leren. De maesten dy’t begjinne mei in swaan, halde in reidhintsje (waterhoentje) oer”. De schaar ging mee naar het werk. “In de pauze knip ik wel eens een portretje. Soms haal ik een grapje uit. Toen ik een paar serieuze portretjes had gemaakt, knipte ik een ezelskop voor een collega. De man keek vreemd op toen hij zijn portret zag”.Freek heeft zich ook gespecialiseerd in het knippen van levensbomen die families tot onderwerp hebben. Hij tuigde de bomen op met symbolen zoals dierenfiguren. De vertakkingen bevatten silhouetten van de familieleden. Hij gaf wel vijftig demonstraties voor vrouwenverenigingen per jaar, maar voor onze Vereniging heeft hij bedankt als lid. “Veel te veel vrouwen”…

Freerk van der Wal, Leeuwarder Courant, 26 aug 1983

Sophia van Wisselingh, Amersfoort 1786 – 1852 Amersfoort

Sophia maakte op haar 60e een blad  voor een album amicorum, “Uit Vriendschap”. Het is een geknipte mand, met daarin geschikt een groot aantal fijn uitgewerkte, bloeiende takken (10 Augustus 1846). Ze was getrouwd met Jan de Ling, die in 1822 overleed. In haar laatste jaren woonde ze in bij het gezin van haar broer Jan van Wisselingh, die directeur van de Amersfoortse bank van lening was.

P. W., ??

Knipte in 1847 “De Morgen der Schepping”. Ondanks de mooie vormgeving en randdecoratie is er niet éen ander knipsel, dat door P.W. gemaakt kan zijn. Zijn identiteit is ook niet bekend.

Elisabeth Wolff-Bekker,  Vlissingen 1738-1804  Middenbeemster
Knipte in 1750, op 12 jarige leeftijd een aardig stuk voor de 6 jaar oude Engelbert Johannis, het zoontje van de burgemeester Van der Mand[e]re. Ze voegde er de wens aan toe: ‘Viva de Prins’. Ook zou ze prikwerkjes uit papier gemaakt hebben. Later werd ze een bekend schrijfster en patriot. In enkele van haar boeken komt en passant een knipsel of een silhouet voor.

 J.M.B. W., Omstreeks 1787
“Zegenwensch” voor Johan Jacob Simson, Middelburg 12 juni 1787 van een vriend JMBW. Deze schrijver van het gedicht, die we nog niet bij naam kennen, kan ook de maker van het knipwerk zijn, maar dat is niet zeker.

Simson (1756-1832) was afkomstig van Maastricht en hoorde tot de Lutherse kerk. Hij woonde vanaf 1781 in Middelburg, trouwde in 1794 met Johanna Geleeds en was garbuleur (kruidlezer), een VOC beambte die de aangevoerde specerijen (kruidnagelen) van vuil en stof ontdeed en op kwaliteit sorteerde.

Het knipwerk (58 x 54 cm) is gekleurd, met taferelen uit het leven van Simson, in het Bijbelboek Rechters (Richteren). Een ander stuk van dezelfde kunstenaar toont scenes uit de gelijkenis van de Verloren Zoon (Lucas 15).