In memoriam Kerp, Knip-Pers 1988-4

Zo zijn wij begonnen
Jij en ik
nu gaan wij rond
ieder in een ander kleed
geweven uit eigen verleden.
Toch zijn we dit werkelijk geweest
en ergens zal het licht nog branden

Irma Kerp-Schlesinger

Hoe laat zich het moment beschrijven waarop iemand, waarmee we eigenlijk nog in gesprek zijn, plotseling niet meer te bereiken is…
Een week na haar 88ste verjaardag is mevrouw l.G.L.Kerp-Schlesinger in Bussum overleden. Twee weken voor haar afscheid nog zei ze haar medewerking voor dit nummer van de Knip-Pers toe. Enkele dagen later belde haar man, dat ze niet neer in staat was die belofte na te komen.
Tot het allerlaatst heeft ze het mosterdzaadje van onze vereniging dat ze eens zaaide, willen en kunnen verzorgen. Wij mogen in de schaduw van de boom die eruit groeide genieten van het silhouet.
Mevrouw Kerp was met recht ons eerste Erelid. Zolang bijna als deze eeuw bestaat is mevrouw Kerp ondermeer met papierknippen bezig geweest, Ze heeft “het volkslied van de beeldende kunst”, zoals ze de papierknipkunst noemde, onder het volk gebracht door lezingen, publicaties, cursussen en contacten te leggen, ook in het buitenland, en was daarover nog lang niet uitverteld. Hoewel de tijd begon te dringen omdat, zoals ze zelf zei: “mijn trein spoedig vertrekt”, heeft ze met helderheid en inzet de wachttijd goed kunnen benutten. Ze deed dat door meedenken, meelopen zelfs alsof om een estafettestokje te kunnen aanreiken; door haar waardering steeds weer, als geen ander, kenbaar te maken heeft ze geactiveerd en bemoedigd.

Op de zijwegen van onze gesprekken die nogal eens afdwaalden, kregen we nog een ander beeld van haar leven. Door haar uitgesproken mening en gedachtenspinsels – die niet beperkt bleven tot het papierknippen alleen – liep ze grote kans veel tegen te komen. Dat kleurde haar levensverhaal, het leven van een vrouw met een zeer eigen levensstijl, die zich op verschillende manieren manifesteerde.
In ons verband was haar specifieke stijl van knippen direct herkenbaar, vastgezet als een handschrift. Iedereen kan ook papierknippen leren, zoals iedereen kan schrijven leren, was haar overtuiging. Daarmee bracht ze de papierknipkunst zo dicht mogelijk bij de mensen. In een van haar lezingen vertelt ze zelf: “Mijn man speelt elke avond viool, een of twee uren lang. Hij heeft nooit gevraagd wat ervan terecht komt. Wanneer hij de viool opzij legt is zijn muziek weg – ergens in de ruimte vervlogen – maar in hemzelf is iets veranderd, iets nieuws geboren. In dat uurtje musiceren heeft hij contact gevonden met een wereld, die hij in zijn dagelijks doen en laten niet zou kunnen bereiken. En hetzelfde gebeurt onder het knippen. Het is zo onbelangrijk wat er uiteindelijk van terecht komt – maar dit contact met die wereld,die onze dagelijkse beslommeringen niet kent, dit zich helemaal overgeven aan iets wat binnenin ons is opgesloten, dat is het waarom het gaat en waarom het knippen op zichzelf zo’n bron van vreugde is – absoluut onafhankelijk van wat ervan terecht komt.”

Binnen de perken van het mogelijke heeft ze veel impulsen gegeven en was ze nog niet uitgesproken. Het zal stil worden als we bedenken hoe gemakkelijk ze zich uitte, zoals enkele maanden geleden nog op de Contactdag in Arnhem. Als wij haar al zullen missen, hoeveel temeer haar man met wie zij meer dan 60 jaar van haar leven mocht delen.
Wij hopen dat meneer Kerp de komende tijd een stille kracht mag putten uit een welbesteed leven samen.

Magda Helms.